Цэлы тыдзень
Пчолы з чмялямі
Падпальвалі суквецьце канюшыны.
I вось яно ўспыхнула
I разгарэлася так,
Што аж трэба было
Бегчы з косамі, з граблямі,
Каб агонь часам не перакінуўся
На сялібы.
Цяпер вечарамі,
Покуль полымя гэта зьвязём,
Копы тлеюць вячэрняй зарой,
Цепляцца сьветлякамі,
Стракочуць конікамі,
Зьвіняць дзявочым сьмехам,
Які ўначы,
Быццам зьнічку,
Нялёгка знайсьці
У гэтай п'янай, як сон,
Небясьпечнай, як порах сухі,
Канюшыне.
1969
|
|
